O arrabalde da Moureira, que se estende ao longo da beira do esteiro do río Lérez e a desembocadura do río Gafos, era a parte histórica da cidade de Pontevedra emprazada fóra do recinto amurallado. Era o lugar de residencia e de traballo da poboación mariñeira que tanto pulo lle deu a Pontevedra nos s. XV e XVI. Estaba dividida en tres sectores: a Moureira de Arriba, dende a ponte de Burgo ata as inmediacións da ponte da Barca, a Moureira da Barca e a Moureira de Abaixo ou Corbaceiras. Neste último sector é onde se localiza a desembocadura do río Gafos na súa confluencia co Lérez, en concreto, a Ribeira dos Peiraos que pon fin ao barrio de San Roque.
O mapa elaborado por Rafael Fontoira permite ver o antigo perfil costeiro e a constatación de que a zona máis poboada era a Moureira de Abaixo.
A Ribeira dos Peiraos era un sector da Moureira de Abaixo onde se emprazan unhas vivendas mariñeiras que chegan ata actualidade:
A outra construción de grande tamaño que se ve ao fondo, hoxe transformada nun enorme edificio de vivendas, corresponde á fábrica de motores mariños Pazó.
Nesta nova do Faro de Vigo tamén podes valorar a importancia desta instalación industrial:
A arquitectura tipicamente mariñeira característica deste barrio permanece, se ben algúns inmobles experimentaron unha discutible ampliación do seu volume e outros, mantendo o seu tamaño, deben soportar a veciñanza con tremendas medianeiras.
Analizamos esas arquitecturas vencelladas á actividade mariñeira que son o patrimonio a conservar.
“ Os portos pesqueiros presentaban unha morfoloxía moi condicionada polo emprazamento do peirao e polos ventos dominantes. As casas dispoñíanse de xeito compacto en torno ao peirao, sen apenas deixar máis espazo aberto que a praza, ámbito de relación social, laboral ( reparación de redes) e mercantil (lonxa, mercado). Son pobos pechados con peiraos e ramplas que permitían doadas botaduras e recollidas das barcas, con casas compartindo medianeiras, algunhas ata escavadas na ladeira, apiñadas, protexidas dos ventos dominantes, rúas principais paralelas ao mar e seguindo as curvas de nivel, cruzadas polas rúas secundarias, estreitas e as veces escalonadas, polas que en días de temporal se subían as barcas. En lugares moi azoutados polos ventos mariños as casas construíanse ao amparo dalgún monte ou promontorio, deixando a fronte litoral para as industrias de salgadura ou as conserveiras. Polo contrario, en baías abrigadas as casas baixaban ata a liña de costa. A posterior transformación morfolóxica de moitos asentamentos deulle as costas á fronte mariña e a densificación da liña de costa, supuxo case sempre un deterioro irreparable dos típicos pobos e vilas mariñeiras...”
Pedro Armas. A ría como recurso paisaxístico.
Le agora estes parágrafos sobre a tipoloxía da casa mariñeira:
Catro grandes modelos: a casa térrea, a casa do pincho, a casa do patín, a casa de dous andares.
A casa térrea
"Realizada con escasos recursos, a casa térrea e modelo máis primitivo e elemental da casa vivenda mariñeira. Responde coas súas características a unha economía pobre baseada nos recursos do mar e redúcese a unha sinxela construción de planta rectangular pechada por catro muros, que acolle baixo o teito un espazo sen compartimentación algunha, localizada en moitas ocasións nas áreas máis batidas da costa ou nas illas.
A organización interna máis primitiva exprésase cun único espazo de pequenas dimensións no que se desenvolven as funcións de cociña, dormitorio e almacén, cheo de escuridade e atmosfera insalubre (...) a casa térrea podía ir illada, en casos enriba de penedos preto da costa ou á súa beira, ou en núcleos das vilas mariñeiras, moitas veces entre medianeiras ao longo das rúas estreitas. Neste caso sitúanse nos barrios por detrás da primeira liña de edificacións por seren os seus habitantes os de menores recursos (...).”
Manuel Caamaño Suárez. As construcións da arquitectura popular.
A casa do Pincho
"Foi a casa mariñeira atlántica típica entre os séculos XII e XIX. Con unha ou dúas plantas, o máis característico son as súas fachadas principais estreitas e as súas cubertas a dúas augas de forte pendente, con capiados nos bordes e canalóns de cantería sobre os muros medianeiros. As paredes, levantadas mediante técnicas elementais de cachotería en seco, son baixas e nelas apenas se abren vanos pequenos, con reborde de cantería ou madeira e tornachuvias. Pero tamén hai muros con sillares ou perpiaños, con barro caleado ou simplemente pintados de branco, salvo unha franxa de cor escuro na base, a modo de amplo zócalo, para disimular a suciedade”
Pedro Armas. A ría como recurso paisaxístico.
A casa do pincho de dous andares
"(...) contando cunha porta, algunha fiestra na planta térrea e varias no primeiro andar. En casos pode aparecer un corredor... almacén ou en casos adega con lagar e máis un cortello, na planta térrea; no primeiro andar hai unha ampla sala (...) á que se accede por unha escaleira que desemboca nela, un ou dous cuartos de dimansións pequenas e a cociña que nalgunhas ocasións ao ir situada na planta térrea comparte espazo co almacén (...) fai aparición de forma notable a técnica do perpiaño e, incluso, a cantería; anque os vans seguen sendo escasos e pequenos, os seus contornos fanse agora con pezas mellor traballadas e de maior tamaño e con tornachuvias de granito (...)
A cuberta, como sempre con dúas vertentes debido a súa posición entre medianeiras, dótase de canalóns de cantería de tamaño considerable contiguos ás medianeiras para que recolla neles a auga dos tellados (...).”
Manuel Caamaño Suárez. As construcións da arquitectura popular.
As transformacións urbanas a partir de finais dos sesenta modifica a fisonomía do barrio
Unha das primeiras actuacións que modifica a tradicional fisonomía do barrio foi un grupo de vivendas sociais, con escola incluída ( hoxe transformada nun baixo de aluguer), creado a medidos do século XX. O volume do inmoble e os materiais utilizados ( a pedra nas fiestras e nas portas) intégranse ben na contorna. O seu estado de conservación, de ocupación e o espazo axardinado da fachada lateral indican que estamos ante unha actuación afortunada .
Agora é cando compre ver as diferenzas entre a imaxe antiga deste mesmo espazo e a actual para comprender que esa construción resulta excesiva e reduce dun xeito notable o dominio fluvial. Consulta esta ligazón para comprender de que estamos a falar:
Le este parágrafo:
Bens que integran o patrimonio etnolóxico
Artículo 91. Concepto.
Lei do patrimonio de Galicia, mayo de 2016
Que che parecen as ideas que hai para dar valor a estas construcións? Que novos usos albergarían estes edificios? Que pode significar para os veciños e para os pontevedreses unha actuación deste tipo?.
A falta de planificación e disciplina urbanística acaba por destruír unha paisaxe que dentro da súa humildade tiña unha coherencia. O desexo lícito de aumentar a superficie para habitar nunhas condicións máis saudables ampliou o volume de moitos inmobles desvirtuando a escala e creando un conxunto de medianeiras á vista pouco afortunadas. Nuns casos non houbo un encontro feliz entre as necesidades dos seus moradores e a arquitectura e noutros prevalece un interese especulativo pouco edificante.